طراحی و تحلیل سازه فضاکار

یکی از ملاحظات اساسی در تحلیل سازه های فضاکار،تصمیم گیری در مورد نحوه مدل سازی اتصالات سازه فضاکار می باشد. نحوه مدل سازی اتصالات سازه فضایی بستگی به نوع و مصالح اتصال و همچنین نوع تاشه و ابعاد سازه فضاکار دارد.اتصالات بر اساس صلیبت آنها به سه گروه زیر طبقه بندی می شوند: 1-اتصال مفصلی 2-اتصال صلب 3-اتصال نیمه صلب این پیوست شامل آثار ناشی از انعطاف پذیری و تغییرشکل متزاید پیوندها( به ویژه پیونده های نوی نیامی) و ادوات اتصال نمی گردد.تاکید اصلی در این پیوست بر میزان قابلیت اتصال لنگر از طیرق اتصال و میزان دوران نسبس عضو و پیونده می باشد که تاثیر رفتار کلی و موضعی سازه، در ضریب طول موثر عضو سازه فضاکار و در نتیجه در نسبت لاغری عضو نیز موثر خواهد بود. اگرچه گروه های 1و2در تحلیل و طراحی سازه فضاکار به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته اند. ولی رفتار واقعی اتصالات اغلب نیمه صلب می باشد. طبقه بندی اتصالات در حالت کلی بستگی به سازه فضاکار و رفتار ان دارد. در واقع طبقه بندی اتصالات تنها بر اساس رفتار اتصال از کارایی مطلوب برخوردار نخواهند بود. به طور مثال، ممکن است یک اتصال خاص تحت تاثیر بار بهره برداری مفصلی یا صلب در نظرگرفته شود؛ در صورتی که برای بار نهایی به صورت نیمه صلب عمل نماید. همچنین ممکن است اتصالی برای یک سازه فضارکار شبکه ای دولایه به صورت مفصلی فرض شود،در حالی که برای یک گنبد با نسبت ارتفاع به دهانه اندک،آن را به صورت نیمه صلب در نظر گرفت.